Vandaag voor de eerste keer sinds maart 2020 weer met een heleboel collega’s samengewerkt in één ruime ruimte. Waauw. Dat was weer iets helemaal anders dan dat we ondertussen gewoon zijn.
Een hele dag, een hele dag ben ik al aan het nagenieten van een supercalifragilisticexpialidocious weekend. Dries en ik zijn ongeveer een week na elkaar jarig en zo kwam broer Bart met een fijn verjaardagscadeau: we gaan met ons drieën een weekend stappen.
Mijn twee broers hebben daar al wel wat ervaring mee, voor mij was het helemaal nieuw. Gelukkig heb ik een zoon in huis die al dat soort gerief ook heeft van x-aantal jaren Scoutskampen. Nieuw is ook heel spannend. Waar ik het meest schrik van had was: wat gaan we eten?*
Het is een prachtige route. Helemaal niet gemakkelijk met 15 kg (waarvan 4,5 liter water) op je rug, maar wat een mooie route (zelfs zonder dat gewicht op je rug zou je goed moet uitkijken). Ik denk dat we die route/post bijna tot op de letter gevolgd hebben en dat klopte als een bus. Het grootste deel van de route stap je langs het water.
Een zonnetje en 20°, zo ziet dat landschap er op z’n best uit. Aangenaam stappen ook.
Stevig klimmen en wreed heftig dalen. Af en toe héél spannend, ik heb mezelf nog horen roepen ‘IKBENWEL 43 JAAR HÉ’. Om te lachen natuurlijk, maar als je daar bovenaan die via ferrata staat dan ga je liever niet met je hoofd eerst naar beneden.
Ik heb ervan genoten. Van het weg zijn. Van het samenzijn. Van de natuur. Van de stilte. Van de sport.
Van mijn broers.
* Geen paniek, het was lekker. Adventure food, dat heeft blijkbaar gewoon warm water nodig.
Sommige boeken zijn gewoon zó goed. Dit is er zo eentje. Na Blacktop Wasteland, weer een boek van de hand van S.A. Cosby dat volgens mij minstens ★★★★★ verdient.
Jerry Bruckheimer / Paramount Players is al met de filmrechten gaan lopen, dat wil toch ook iets zeggen, niet?
Koen Van der Auwera's blog
